Reklama

1 amp.-strzyk. lub wstrzykiwacz (0,5 ml) zawiera 90 µg lub 135 µg lub 180 µg peginterferonu alfa-2a; lek zawiera alkohol benzylowy.

Reklama

Pegylowana posta膰 interferonu alfa-2a powstaje w wyniku sprz臋偶enia cz膮steczki interferonu alfa-2a z cz膮steczk膮 PEG (bis-monometoksyglikolu polietylenowego). Peginterferon alfa-2a wykazuje w warunkach in vitro dzia艂anie przeciwwirusowe i przeciwproliferacyjne typowe dla interferonu alfa-2a. U chorych na przewlek艂e zapalenie w膮troby typu C odpowiadaj膮cych na leczenie peginterferonem alfa-2a w dawce 180 µg, do zmniejszenia miana HCV RNA dochodzi w 2 fazach: w pierwszej fazie miano zmniejsza si臋 w ci膮gu 24-36 h od podania pierwszej dawki preparatu, w fazie drugiej (w kolejnych 4-16 tyg.) do zmniejszenia miana dochodzi u tych chorych, kt贸rzy ostatecznie osi膮gaj膮 trwa艂膮 odpowied藕 wirusologiczn膮. Rybawiryna w leczeniu skojarzonym z peginterferonem alfa-2a lub interferonem alfa nie wywiera znacz膮cego wp艂ywu na kinetyk臋 wirusa w ci膮gu pierwszych 4-6 tyg. Po podaniu pojedynczej dawki 180 µg preparatu we wstrzykni臋ciu podsk贸rnym lek by艂 wykrywalny we krwi po 3-6 h. W ci膮gu 24 h st臋偶enie leku we krwi osi膮ga艂o oko艂o 80% warto艣ci maksymalnej. Absorpcja leku jest przed艂u偶ona w czasie, a maksymalne st臋偶enie we krwi osi膮gane jest po 72-96 h od podania. Ca艂kowita biodost臋pno艣膰 peginterferonu alfa-2a wynosi 84%, podobnie jak biodost臋pno艣膰 interferonu alfa-2a. Metabolizm leku nie jest do ko艅ca opisany, badania na szczurach wskazuj膮, 偶e g艂贸wnym narz膮dem eliminuj膮cym znakowany radioaktywnie preparat s膮 nerki. Po podaniu do偶ylnym, okres p贸艂trwania peginterferonu alfa-2a wynosi 60-80 h, podczas gdy standardowego interferonu - 3-4 h. Okres p贸艂trwania po podaniu podsk贸rnym jest d艂u偶szy i wynosi 艣rednio 160 h (84-353 h). Okres p贸艂trwania mo偶e odzwierciedla膰 nie tylko faz臋 eliminacji zwi膮zku, ale tak偶e przed艂u偶one wch艂anianie preparatu.

Przewlek艂e wirusowe zapalenie w膮troby typu B. Doro艣li. Leczenie przewlek艂ego wirusowego zapalenia w膮troby typu B (pwzw B) z obecno艣ci膮 antygenu otoczki wirusa zapalenia w膮troby typu B (ang-HBeAg) i bez, u doros艂ych pacjent贸w ze skompensowan膮 chorob膮 w膮troby, z oznakami replikacji wirusowej i z podwy偶szon膮 aktywno艣ci膮 AlAT lub z potwierdzonym histologicznie zapaleniem i (lub) w艂贸knieniem w膮troby. Dzieci i m艂odzie偶 w wieku lat 3 i powy偶ej. Leczenie pwzw B z obecno艣ci膮 antygenu otoczki wirusa zapalenia w膮troby typu B (HBe-Ag) u dzieci i m艂odzie偶y w wieku 3 lata i starszych bez marsko艣ci w膮troby, z dowodami replikacji wirusowej oraz utrzymuj膮cym si臋 zwi臋kszeniem aktywno艣ci AlAT w surowicy. Przewlek艂e wirusowe zapalenie w膮troby typu C. Doro艣li. Preparat jest wskazany w po艂膮czeniu z innymi lekami w leczeniu przewlek艂ego zapalenia w膮troby typu C (pwzwC) u pacjent贸w z wyr贸wnan膮 chorob膮 w膮troby. Dzieci i m艂odzie偶 w wieku lat 5 i powy偶ej. Preparat w skojarzeniu z rybawiryn膮 wskazany jest w leczeniu dzieci w wieku 5 lat i starszych oraz m艂odzie偶y, chorych na przewlek艂e wirusowe zapalenie w膮troby typu C, wcze艣niej nieleczonych, i ze stwierdzonym HCV RNA. Podejmuj膮c decyzj臋 o wdro偶eniu leczenia skojarzonego u dzieci nale偶y wzi膮膰 pod uwag臋, 偶e leczenie to mo偶e powodowa膰 zahamowanie wzrostu. Nie ma pewno艣ci, czy zahamowanie wzrostu jest odwracalne. Decyzj臋 o rozpocz臋ciu leczenia nale偶y podejmowa膰 w ka偶dym przypadku indywidualnie.

Reklama

Nadwra偶liwo艣膰 na substancj臋 czynn膮, interferony alfa lub na kt贸r膮kolwiek substancj臋 pomocnicz膮. Zapalenie w膮troby o etiologii autoimmunologicznej. Ci臋偶kie zaburzenia czynno艣ci w膮troby lub niewyr贸wnana marsko艣膰 w膮troby. Wywiad obci膮偶ony ci臋偶k膮 chorob膮 serca, w tym niestabiln膮 lub niedostatecznie kontrolowan膮 chorob膮 serca w okresie ostatnich 6 mies. Wsp贸艂istniej膮ce zaka偶enie HIV-HCV i marsko艣膰 w膮troby lub zmiany ≥6 w skali Child-Pugh, chyba 偶e zwi臋kszenie st臋偶enia bilirubiny po艣redniej zosta艂o wywo艂ane wy艂膮cznie przez takie leki jak atazanawir i indynawir. Leczenie skojarzone z telbiwudyn膮. Noworodki i dzieci

Reklama

W przypadku planowania terapii skojarzonej peginterferonem alfa-2a z rybawiryn膮, nale偶y zapozna膰 si臋 r贸wnie偶 z ChPL dla rybawiryny. U pacjent贸w ze wsp贸艂istniej膮cym zaka偶eniem HCV i HIV nale偶y zapozna膰 si臋 tak偶e z ChPL dla lek贸w przeciwwirusowych, kt贸re s膮 stosowane jednocze艣nie z peginterferonem alfa-2a i (lub) rybawiryn膮. Ze wzgl臋du na ryzyko wyst膮pienia zaburze艅 psychicznych i OUN, pacjenci powinni by膰 poddawani 艣cis艂ej obserwacji w tym kierunku. W przypadku stwierdzenia takich objaw贸w, lekarz prowadz膮cy powinien rozwa偶y膰 potencjalny stopie艅 ci臋偶ko艣ci tych dzia艂a艅 niepo偶膮danych leku i oceni膰 wskazania do zastosowania odpowiednich 艣rodk贸w leczniczych. Je艣li objawy psychiczne utrzymuj膮 si臋 lub ulegaj膮 nasileniu lub te偶 wyst膮pi膮 my艣li samob贸jcze, zaleca si臋 przerwanie podawania preparatu, obserwacj臋 pacjenta i zapewnienie mu odpowiedniej pomocy psychiatrycznej. Je艣li leczenie preparatem u pacjenta choruj膮cego obecnie lub w przesz艂o艣ci na powa偶n膮 chorob臋 psychiczn膮 jest w opinii lekarza niezb臋dne, mo偶na je rozpocz膮膰 jedynie pod warunkiem zapewnienia pacjentowi odpowiedniej, zindywidualizowanej diagnostyki i terapii zaburze艅 psychicznych. Stosowanie preparatu u dzieci i m艂odzie偶y z wyst臋puj膮cymi aktualnie lub w wywiadzie ci臋偶kimi stanami psychicznymi jest przeciwwskazane. Pacjenci zaka偶eni wirusem HCV, u kt贸rych wsp贸艂wyst臋puj膮 zaburzenia zwi膮zane z u偶ywaniem substancji (alkohol, marihuana, etc) nara偶eni s膮 podczas leczenia interferonem alfa na zwi臋kszone ryzyko wyst膮pienia zaburze艅 psychicznych lub zaostrzenia ju偶 istniej膮cych zaburze艅 psychicznych. Je艣li leczenie interferonem alfa zosta艂o uznane za konieczne u tych pacjent贸w, przed rozpocz臋ciem leczenia, wsp贸艂istniej膮ce choroby psychiczne i potencjalne nadu偶ywanie innych substancji, nale偶y starannie oceni膰 i odpowiednio zabezpieczy膰. Je艣li to konieczne, nale偶y rozwa偶y膰 wielodyscyplinarn膮 opiek臋 nad pacjentem w艂膮cznie z opiek膮 psychiatryczn膮 lub opiek膮 specjalisty ds. uzale偶nie艅 w celu oceny, leczenia i obserwacji pacjenta. Pacjenci powinni by膰 starannie monitorowani w trakcie leczenia, a nawet po zako艅czeniu leczenia. Wczesna interwencja jest zalecana w przypadku ponownego pojawienia si臋 lub rozwoju zaburze艅 psychicznych oraz u偶ywania powy偶szych substancji. W trakcie leczenia peginterferonem alfa-2a w skojarzeniu z rybawiryn膮, trwaj膮cego maksymalnie 48 tyg., u pacjent贸w w wieku 5-17 lat cz臋sto obserwowano utrat臋 masy cia艂a i zahamowanie wzrostu. Nale偶y dok艂adnie rozwa偶y膰 spodziewane korzy艣ci z leczenia w 艣wietle wynik贸w dotycz膮cych bezpiecze艅stwa zaobserwowanych w badaniach klinicznych u dzieci i m艂odzie偶y indywidualnie w ka偶dym przypadku. Wa偶ne jest, aby wzi膮膰 pod uwag臋, 偶e leczenie skojarzone indukowa艂o zahamowanie wzrostu w okresie terapii, a odwracalno艣膰 tego zaburzenia nie jest pewna. Zagro偶enie nale偶y rozwa偶y膰 w 艣wietle cech choroby wyst臋puj膮cej u dziecka, takich jak: objawy progresji choroby (szczeg贸lnie w艂贸knienie), choroby wsp贸艂istniej膮ce, kt贸re mog膮 mie膰 niekorzystny wp艂yw na post臋p choroby (takie jak r贸wnoczesne zaka偶enie wirusem HIV), a tak偶e czynniki prognostyczne odpowiedzi (w przypadku zaka偶enia wzw B g艂贸wnie genotyp HBV i aktywno艣膰 AlAT; w przypadku zaka偶enia wzw C g艂贸wnie genotyp HCV i poziom RNA HCV). Je艣li jest to tylko mo偶liwe, dziecko nale偶y leczy膰 po zako艅czeniu okresu pokwitania, aby zmniejszy膰 ryzyko zahamowania wzrostu. Brak danych na temat d艂ugotrwa艂ego wp艂ywu na dojrzewanie p艂ciowe. U wszystkich chorych przed rozpocz臋ciem leczenia preparatem zalecane jest wykonanie standardowych bada艅 hematologicznych i biochemicznych. Poni偶sze warto艣ci mog膮 by膰 uwa偶ane za pocz膮tkowe dla rozpocz臋cia leczenia: liczba p艂ytek krwi ≥90 000/mm3; bezwzgl臋dna liczba neutrofil贸w ≥1500/mm3; prawid艂owo kontrolowana czynno艣膰 tarczycy (TSH i T4). Badania hematologiczne nale偶y powtarza膰 po 2 i 4 tyg., a badania biochemiczne - w 4. tyg. leczenia. Dodatkowe badania nale偶y wykonywa膰 okresowo w trakcie ca艂ej terapii. Nale偶y zachowa膰 szczeg贸ln膮 ostro偶no艣膰 przy podawaniu preparatu 艂膮cznie z innymi lekami mog膮cymi hamowa膰 czynno艣膰 szpiku. Nie jest zalecane leczenie peginterferonem alfa-2a i rybawiryn膮 w skojarzeniu z azatiopryn膮, z uwagi na wyst臋puj膮c膮 pancytopeni臋 i mielotoksyczno艣膰 obserwowan膮 podczas takiej terapii skojarzonej (interakcja pomi臋dzy rybawiryn膮 i azatiopryn膮). Brak wystarczaj膮cych bada艅 dotycz膮cych terapii skojarzonej peginterferonem alfa-2a z rybawiryn膮 w przewlek艂ym zapaleniu w膮troby typu C u pacjent贸w z niepowodzeniem wcze艣niejszej terapii, kt贸rzy przerwali poprzedni膮 terapi臋 z powodu dzia艂a艅 niepo偶膮danych ze strony uk艂adu krwiotw贸rczego - przed wdro偶eniem ponownego leczenia nale偶y rozwa偶y膰 ryzyko i korzy艣ci. Ze wzgl臋du na ryzyko wyst膮pienia zaburze艅 czynno艣ci tarczycy, przed rozpocz臋ciem leczenia nale偶y oceni膰 st臋偶enie TSH i T4. Leczenie mo偶na rozpocz膮膰 lub kontynuowa膰 w贸wczas, gdy mo偶liwe jest utrzymanie st臋偶enia TSH w zakresie warto艣ci prawid艂owych stosuj膮c odpowiednie leczenie farmakologiczne. W trakcie leczenia nale偶y oznacza膰 st臋偶enie TSH w przypadku wyst膮pienia objaw贸w mog膮cych sugerowa膰 zaburzenia czynno艣ci tarczycy. Podczas leczenia interferonem obserwowano przypadki hipoglikemii, hiperglikemii i cukrzycy. Je偶eli powy偶sze stany chorobowe nie s膮 odpowiednio kontrolowane przez leki, nie nale偶y rozpoczyna膰 monoterapii peginterferonem alfa-2a lub skojarzonej terapii peginterferonem alfa-2a z rybawiryn膮. Pacjenci, u kt贸rych te stany rozwin膮 si臋 podczas leczenia i nie mog膮 by膰 kontrolowane lekami, powinni odstawi膰 peginterferon alfa-2a lub przerwa膰 leczenie skojarzone peginterferonem alfa-2a z rybawiryn膮. Zaleca si臋, aby przed rozpocz臋ciem leczenia u chorych z rozpoznan膮 wcze艣niej chorob膮 serca wykona膰 badanie EKG. Nale偶y czasowo lub ca艂kowicie zaprzesta膰 leczenia w przypadku pogorszenia si臋 czynno艣ci uk艂adu kr膮偶enia. Wskazaniem do zmniejszenia dawki rybawiryny lub zaprzestania jej podawania chorym ze wsp贸艂istniej膮cymi chorobami uk艂adu sercowo-naczyniowego, mo偶e by膰 tak偶e wyst膮pienie niedokrwisto艣ci. Przed rozpocz臋ciem leczenia nale偶y rozwa偶y膰 wykonanie biopsji w膮troby; decyzj臋 o wykonaniu biopsji nale偶y podejmowa膰 w odniesieniu do aktualnie obowi膮zuj膮cych zalece艅. U pacjent贸w z prawid艂ow膮 aktywno艣ci膮 AlAT progresja w艂贸knienia przebiega wolniej ni偶 u pacjent贸w z podwy偶szon膮 aktywno艣ci膮 AlAT. Dlatego nale偶y przed podj臋ciem decyzji o leczeniu rozwa偶y膰 inne kryteria np. genotyp wirusa, wiek pacjenta, obecno艣膰 pozaw膮trobowych manifestacji objaw贸w, ryzyko przeniesienia zaka偶enia itp. Leczenie nale偶y przerwa膰 u chorych, u kt贸rych w trakcie terapii dojdzie do dekompensacji czynno艣ci w膮troby. Leczenie nale偶y przerwa膰, je偶eli zwi臋kszenie aktywno艣ci AlAT ma charakter post臋puj膮cy i klinicznie istotny pomimo redukcji dawki lub je艣li towarzyszy mu zwi臋kszenie st臋偶enia bilirubiny bezpo艣redniej. W przypadku wyst膮pienia powa偶nych, ostrych reakcji nadwra偶liwo艣ci leczenie nale偶y przerwa膰 i natychmiast wdro偶y膰 odpowiednie post臋powanie. Przerwania terapii nie wymagaj膮 przemijaj膮ce wysypki sk贸rne. U chorych otrzymuj膮cych preparaty interferonu alfa obserwowano powstawanie antyprzeciwcia艂 i zaburze艅 autoimmunologicznych. Chorzy z predyspozycj膮 do rozwoju zaburze艅 autoimmunologicznych mog膮 nale偶e膰 do grupy zwi臋kszonego ryzyka. Chorzy z objawami charakterystycznymi dla zaburze艅 autoimmunologicznych powinni zosta膰 poddani dok艂adnej ocenie; w tej grupie chorych nale偶y rozwa偶y膰 powt贸rnie korzy艣ci i ryzyko kontynuacji terapii interferonem. Nale偶y przerwa膰 terapi臋 interferonem w przypadku podejrzenia choroby Vogt-Koyanagi-Harada (VKH) i rozwa偶y膰 terapi臋 kortykosteroidami. Gor膮czka mo偶e by膰 zwi膮zana z zespo艂em objaw贸w grypopodobnych cz臋sto zg艂aszanym w przebiegu leczenia interferonem; nale偶y wykluczy膰 inne przyczyny utrzymywania si臋 gor膮czki, w szczeg贸lno艣ci ci臋偶kie infekcje, zw艂aszcza u chorych z neutropeni膮. W przypadku ci臋偶kich zaka偶e艅 bakteryjnych, wirusowych lub grzybiczych, nale偶y wdro偶y膰 odpowiednie leczenie zaka偶enia i rozwa偶y膰 zako艅czenie terapii interferonem alfa. Przed rozpocz臋ciem leczenia wszyscy chorzy powinni mie膰 wykonane badanie okulistyczne. Ka偶dy chory zg艂aszaj膮cy os艂abienie lub utrat臋 wzroku musi mie膰 przeprowadzone w艂a艣ciwe i pe艂ne badanie okulistyczne. W trakcie terapii preparatem chorzy ze stwierdzonymi wcze艣niej zaburzeniami wzroku (np. chorzy z retinopati膮 cukrzycow膮 lub nadci艣nieniow膮), powinni mie膰 wykonywane okresowo badanie okulistyczne. Leczenie preparatem powinno zosta膰 przerwane w przypadkach nasilenia si臋 lub wyst膮pienia nowych zaburze艅 wzroku. Leczenie interferonem nale偶y przerwa膰 w przypadku utrzymuj膮cych si臋 naciek贸w w tkance p艂ucnej, naciek贸w o niejasnym pochodzeniu lub zaburzonej czynno艣ci p艂uc. Preparat nale偶y stosowa膰 ostro偶nie u chorych z 艂uszczyc膮; w przypadku wyst膮pienia lub nasilenia si臋 objaw贸w 艂uszczycy nale偶y rozwa偶y膰 przerwanie terapii. Nie okre艣lono bezpiecze艅stwa i skuteczno艣ci stosowania preparatu z rybawiryn膮 u pacjent贸w z przeszczepion膮 w膮trob膮 i innymi narz膮dami (istnieje ryzyko odrzucenia przeszczepionego narz膮du). U chorych ze wsp贸艂istniej膮cym zaka偶eniem HIV, u kt贸rych stosuje si臋 intensywne leczenie przeciwretrowirusowe (HAART), mo偶e wyst膮pi膰 zwi臋kszone ryzyko rozwoju kwasicy mleczanowej - nale偶y zachowa膰 szczeg贸ln膮 ostro偶no艣膰 do艂膮czaj膮c preparat i rybawiryn臋 do terapii HAART (patrz ChPL rybawiryny). Chorzy z zaka偶eniem HIV i zaawansowan膮 marsko艣ci膮 w膮troby, u kt贸rych stosuje si臋 jednocze艣nie HAART oraz rybawiryn臋 w skojarzeniu z interferonem, w tym z peginterferonem alfa-2a, maj膮 tak偶e zwi臋kszone ryzyko rozwoju niewyr贸wnanej niewydolno艣ci w膮troby i zgonu. Do innych czynnik贸w, kt贸re mog膮 by膰 zwi膮zane z wyst膮pieniem wi臋kszego ryzyka dekompensacji czynno艣ci w膮troby u pacjent贸w zaka偶onych jednocze艣nie wirusem HCV i HIV, nale偶膮: zwi臋kszone st臋偶enie bilirubiny, zmniejszone st臋偶enie hemoglobiny, zwi臋kszona aktywno艣膰 fosfatazy zasadowej lub zmniejszenie liczny p艂ytek krwi oraz leczenie dydanozyn膮. U pacjent贸w leczonych preparatem i rybawiryn膮 w skojarzeniu z zydowudyn膮 wyst臋puje zwi臋kszone ryzyko wyst膮pienia niedokrwisto艣ci - jednoczesne podanie rybawiryny oraz zydowudyny nie jest zalecane. Podczas leczenia pacjent贸w zaka偶onych HCV i HIV nale偶y prowadzi膰 艣cis艂膮 obserwacj臋 objaw贸w podmiotowych i przedmiotowych dekompensacji czynno艣ci w膮troby (w tym obrz臋k贸w, encefalopatii, krwawienia z 偶ylak贸w prze艂yku, zaburze艅 czynno艣ci syntetyzuj膮ch w膮troby) - leczenie preparatem nale偶y natychmiast przerwa膰 u pacjent贸w z dekompensacj膮 czynno艣ci w膮troby. U pacjent贸w ze wsp贸艂istniej膮cym zaka偶eniem HIV-HCV dost臋pne s膮 tylko ograniczone dane dotycz膮ce skuteczno艣ci i bezpiecze艅stwa u pacjent贸w z liczb膮 limfocyt贸w CD4

Reklama

Brak jest odpowiednich danych klinicznych dotycz膮cych stosowania peginterferonu alfa-2a u kobiet w ci膮偶y. Preparat mo偶na stosowa膰 w ci膮偶y tylko wtedy, kiedy potencjalne korzy艣ci przewy偶szaj膮 potencjalne ryzyko dla p艂odu. Ze wzgl臋du na mog膮ce potencjalnie wyst膮pi膰 reakcje niepo偶膮dane u dzieci karmionych piersi膮, przed rozpocz臋ciem leczenia nale偶y zaprzesta膰 karmienia piersi膮. Leczenie skojarzone z rybawiryn膮: rybawiryna dzia艂a teratogennie i (lub) embriotoksycznie. U kobiet ci臋偶arnych leczenie rybawiryn膮 jest przeciwwskazane. Pacjentki oraz partnerki pacjent贸w leczonych preparatem w skojarzeniu z rybawiryn膮 powinny zachowa膰 szczeg贸lne 艣rodki ostro偶no艣ci, aby unikn膮膰 zaj艣cia w ci膮偶臋. Kobiety w wieku rozrodczym musz膮 stosowa膰 skuteczne 艣rodki zapobiegania ci膮偶y w czasie leczenia i przez 4 mies. po jego zako艅czeniu. Pacjenci i ich partnerki musz膮 stosowa膰 skuteczne 艣rodki zapobiegania ci膮偶y w czasie leczenia i przez 7 mies. po jego zako艅czeniu (patrz ChPL rybawiryny). P艂odno艣膰. Nie ma wystarczaj膮cych danych dotycz膮cych wp艂ywu peginterferonu alfa-2a na p艂odno艣膰 u kobiet. Odnotowano do tej pory wyd艂u偶enie cyklu menstruacyjnego po stosowaniu peginterferonu alfa-2a u samic ma艂p.

Reklama

Dzia艂ania niepo偶膮dane zg艂aszane podczas leczenia pacjent贸w z pwzw typu B lub C w monoterapii, podczas leczenia skojarzonego z rybawiryn膮 u pacjent贸w z pwzw typu C oraz obserwowane po wprowadzeniu leku do obrotu. Bardzo cz臋sto: anoreksja, depresja, niepok贸j, bezsenno艣膰, b贸l g艂owy, zawroty g艂owy, zaburzenia koncentracji, duszno艣膰, kaszel, biegunka, nudno艣ci, b贸l brzucha, 艂ysienie, zapalenie sk贸ry, 艣wi膮d sk贸ry, sucho艣膰 sk贸ry, b贸l mi臋艣ni, b贸l staw贸w, gor膮czka, dreszcze, b贸l, os艂abienie, zm臋czenie, reakcja w miejscu wstrzykni臋cia, dra偶liwo艣膰. Cz臋sto: zapalenie oskrzeli, zaka偶enie g贸rnych dr贸g oddechowych, zaka偶enie dro偶d偶akowe jamy ustnej, opryszczka, zaka偶enia grzybicze, wirusowe i bakteryjne, ma艂op艂ytkowo艣膰, niedokrwisto艣膰, uog贸lnione powi臋kszenie w臋z艂贸w ch艂onnych, niedoczynno艣膰 tarczycy, nadczynno艣膰 tarczycy, agresja, zmiany nastroju, zaburzenia emocjonalne, nerwowo艣膰, zmniejszenie pop臋du p艂ciowego, omdlenia, migrena, zaburzenia pami臋ci, os艂abienie, niedoczulica, przeczulica dotykowa, parestezje, dr偶enie, zaburzenia smaku, koszmary nocne, senno艣膰, niewyra藕ne widzenie, b贸l oczu, zapalenie oczu, zesk贸rnienie spoj贸wek, zawroty g艂owy pochodzenia b艂臋dnikowego, b贸l uszu, tachykardia, obrz臋ki obwodowe, ko艂atanie serca, nag艂e zaczerwienienie, duszno艣膰 wysi艂kowa, krwawienie z nosa, zapalenie nosogardzieli, przekrwienie zatok, przekrwienie b艂ony 艣luzowej nosa, nie偶yt nosa, b贸l gard艂a, wymioty, niestrawno艣膰, utrudnione po艂ykanie, owrzodzenie jamy ustnej, krwawienia z dzi膮se艂, zapalenie j臋zyka, zapalenie jamy ustnej, wzd臋cia z oddawaniem wiatr贸w, sucho艣膰 b艂ony 艣luzowej jamy ustnej, 艂uszczyca, pokrzywka, egzema, wysypka, wzmo偶one pocenie si臋, zmiany sk贸rne, nadwra偶liwo艣膰 na 艣wiat艂o, nocne poty, b贸l plec贸w, zapalenie staw贸w, os艂abienie si艂y mi臋艣niowej, b贸l ko艣ci, b贸l karku, b贸le mi臋艣niowo-szkieletowe, kurcze mi臋艣ni, impotencja, b贸l w klatce piersiowej, objawy grypopodobne, z艂e samopoczucie, letarg, uderzenia gor膮ca, wzmo偶one pragnienie, zmniejszenie masy cia艂a. Niezbyt cz臋sto: zapalenie p艂uc, zaka偶enie sk贸ry, nowotw贸r w膮troby, sarkoidoza, zapalenie tarczycy, cukrzyca, odwodnienie, my艣li samob贸jcze, omamy, neuropatia obwodowa, krwotok do siatk贸wki, utrata s艂uchu, nadci艣nienie, sapanie, krwawienia z przewodu pokarmowego, zaburzenia czynno艣ci w膮troby. Rzadko: zapalenie wsierdzia, zapalenie ucha zewn臋trznego, pancytopenia, anafilaksja, tocze艅 rumieniowaty uk艂adowy, reumatoidalne zapalenie staw贸w, cukrzycowa kwasica ketonowa, samob贸jstwa, zaburzenia psychotyczne, 艣pi膮czka, drgawki, pora偶enie nerwu twarzowego, neuropatia nerwu wzrokowego, obrz臋k tarczy nerwu wzrokowego, zaburzenia naczyniowe siatk贸wki, retinopatia, owrzodzenie rog贸wki, zawa艂 mi臋艣nia sercowego, zastoinowa niewydolno艣膰 serca, kardiomiopatia, d艂awica, zaburzenia rytmu, migotanie przedsionk贸w, zapalenie osierdzia, cz臋stoskurcz nadkomorowy, krwotok m贸zgowy, zapalenie naczy艅, 艣r贸dmi膮偶szowe zapalenie p艂uc z zej艣ciem 艣miertelnym, zator t臋tnicy p艂ucnej, wrz贸d trawienny, zapalenie trzustki, niewydolno艣膰 w膮troby, zapalenie dr贸g 偶贸艂ciowych, st艂uszczenie w膮troby, zapalenie mi臋艣ni, niewydolno艣膰 nerek, przedawkowanie leku. Bardzo rzadko: niedokrwisto艣膰 aplastyczna, samoistna lub zakrzepowa plamica ma艂op艂ytkowa, utrata widzenia, zesp贸艂 Stevens-Johnsona, toksyczna nekroliza nask贸rka, obrz臋k naczynioruchowy, rumie艅 wielopostaciowy. Cz臋sto艣膰 nieznana: posocznica, wybi贸rcza aplazja uk艂adu czerwonokrwinkowego, odrzucenie przeszczepu w膮troby i nerek, choroba Vogt-Koyanagi-Harada, stan maniakalny, zaburzenia dwubiegunowe, my艣li mordercze, niedokrwienie m贸zgu, surowicze odwarstwienie siatk贸wki, obwodowe niedokrwienie, t臋tnicze nadci艣nienie p艂ucne, niedokrwienne zapalenie jelit, pigmentacja j臋zyka, rabdomioliza. Obserwowano zwi臋kszenie aktywno艣ci AlAT (cz臋艣膰 pacjent贸w wymaga艂a modyfikacji dawki lub odstawienia leku z powodu zwi臋kszenia aktywno艣ci AlAT), zwi臋kszenie st臋偶enia bilirubiny, zaburzenia elektrolitowe (hipokaliemi臋, hipokalcemi臋, hipofosfatemi臋), hiperglikemi臋, hipoglikemi臋 i zwi臋kszenie st臋偶enia trigliceryd贸w. Leczenie preparatem by艂o zwi膮zane ze zmniejszeniem warto艣ci parametr贸w hematologicznych (leukopenia, neutropenia, limfopenia, trombocytopenia i zmniejszenie st臋偶enia hemoglobiny), kt贸re zazwyczaj ulega艂y poprawie po modyfikacji dawki i powraca艂y do warto艣ci sprzed leczenia po 4-8 tyg. po zako艅czeniu terapii. Leczenie preparatem wi膮za艂o si臋 z klinicznie istotnymi odchyleniami w wynikach bada艅 czynno艣ci tarczycy, co wymaga艂o podj臋cia odpowiedniego leczenia. U 1-5 % chorych leczonych preparatem dochodzi艂o do wytworzenia neutralizuj膮cych przeciwcia艂 przeciwinterferonowych. Z wyj膮tkiem gor膮czki, cz臋sto艣膰 wyst臋powania wi臋kszo艣ci reakcji niepo偶膮danych by艂a zauwa偶alnie mniejsza u pacjent贸w z HBV leczonych preparatem w monoterapii w por贸wnaniu do pacjent贸w z HCV leczonych preparatem w monoterapii. U pacjent贸w ze wsp贸艂istniej膮cym zaka偶eniem HIV-HCV, profil kliniczny dzia艂a艅 niepo偶膮danych preparatu stosowanego w monoterapii lub w skojarzeniu z rybawiryn膮, by艂 podobny do obserwowanego u pacjent贸w z monoinfekcj膮 HCV. U pacjent贸w ze wsp贸艂istniej膮cym zaka偶eniem HIV-HCV, w trakcie terapii skojarzonej z rybawiryn膮 zg艂aszano nast臋puj膮ce dzia艂ania niepo偶膮dane wyst臋puj膮ce z cz臋sto艣ci膮 ≥ 1% i 2%: kwasica mleczanowa, grypa, zapalenie p艂uc, chwiejno艣膰 emocjonalna, apatia, szum uszny, b贸l krtaniowo-gard艂owy, zapalenie czerwieni warg, nabyta lipodystrofia i chromaturia. Leczenie preparatem by艂o zwi膮zane ze zmniejszeniem ca艂kowitej liczby limfocyt贸w CD4+ w okresie pierwszych 4 tyg. bez zmniejszenia odsetka limfocyt贸w CD4+. Efekt ten by艂 odwracalny i ust臋powa艂 po redukcji dawki lub zaprzestaniu terapii. Stosowanie preparatu nie mia艂o negatywnego wp艂ywu na warto艣ci kontrolne HIV RNA podczas leczenia lub w okresie obserwacji po zako艅czeniu leczenia. Dzieci i m艂odzie偶. Zasadniczo parametry bezpiecze艅stwa obserwowane u dzieci i m艂odzie偶y by艂y podobne do obserwowanych u doros艂ych. Nast臋puj膮ce dzia艂ania niepo偶膮dane obserwowano u dzieci i m艂odzie偶y zaka偶onych wirusem HCV podczas leczenia skojarzonego peginterferonem alfa i rybawiryn膮. Bardzo cz臋sto: zmniejszone 艂aknienie, bezsenno艣膰, b贸l g艂owy, zaburzenia 偶o艂膮dkowo-jelitowe, wysypka, 艣wi膮d, 艂ysienie, b贸le mi臋艣niowo-szkieletowe, objawy grypopodobne, reakcja w miejscu wstrzykni臋cia, rozdra偶nienie, zm臋czenie. Cz臋sto: mononukleoza zaka藕na, paciorkowcowe zapalenie gard艂a, grypa, wirusowe zapalenie 偶o艂膮dka i jelit, kandydoza, zapalenie 偶o艂膮dka i jelit, ropie艅 oko艂oz臋bowy, j臋czmie艅, infekcja uk艂adu moczowego, zapalenie nosa i gard艂a, niedokrwisto艣膰, hiperglikemia, cukrzyca typu 1, depresja, niepok贸j, omamy, zaburzenia behawioralne, agresja, z艂o艣膰, deficyt uwagi z nadpobudliwo艣ci膮 ruchow膮, zawroty g艂owy, zaburzenia uwagi, migrena, przemijaj膮ca utrata wzroku, wysi臋k w siatk贸wce, zaburzenia wzroku podra偶nienie oczu, b贸l oczu, 艣wi膮d oczu, b贸l ucha, duszno艣ci, krwawienie z nosa, b贸l nadbrzusza, zapalenie jamy ustnej, nudno艣ci, dyskomfort w jamie brzusznej, b贸l brzucha, aftowe zapalenie jamy ustnej, zaburzenia w obr臋bie jamy ustnej, obrz臋k twarzy, wysypka polekowa, b贸l plec贸w, b贸l ko艅czyn, dyzuria, nietrzymanie moczu, zaburzenia uk艂adu moczowego, wydzielina z pochwy, gor膮czka, krwiak w miejscu wk艂ucia do naczynia krwiono艣nego, b贸l, zaburzenia psychiczne, ekstrakcja z臋ba, cholecystektomia, k艂opoty z nauk膮. U dzieci i m艂odzie偶y obserwowano zahamowanie wzrostu oraz op贸藕nienie przyrostu masy cia艂a.

Stosowanie peginterferonu alfa-2a w dawce 180 µg raz w tygodniu przez 4 tyg. u zdrowych m臋偶czyzn nie wp艂ywa艂o na w艂a艣ciwo艣ci farmakokinetyczne mefenytoiny, dapsonu, debryzochiny i tolbutamidu, co sugeruje 偶e preparat w warunkach in vivo nie wp艂ywa na czynno艣膰 izoenzym贸w 3A4, 2C9, 2C19 i 2D6 cytochromu P-450. Obserwowano zwi臋kszenie o 25% warto艣ci AUC dla teofiliny, co wykazuje, 偶e peginterferon alfa-2a jest inhibitorem izoenzymu 1A2 cytochromu P-450 - u chorych otrzymuj膮cych jednocze艣nie peginterferon alfa-2a i teofilin臋 nale偶y monitorowa膰 st臋偶enie teofiliny we krwi i odpowiednio modyfikowa膰 jej dawk臋 (interakcje pomi臋dzy teofilin膮 i peginterferonem alfa-2a przejawia膰 si臋 mog膮 najsilniej po up艂ywie ponad 4 tyg. leczenia). Podczas jednoczesnego stosowania peginterferonu alfa-2a z metadonem obserwowano zwi臋kszenie st臋偶enia metadonu o 10-15% - pacjenci powinni by膰 obserwowani pod k膮tem objaw贸w przedmiotowych i podmiotowych toksyczno艣ci metadonu; u pacjent贸w otrzymuj膮cych du偶e dawki metadonu nale偶y rozwa偶y膰 ryzyko wyd艂u偶enia odst臋pu QTc. Nale偶y unika膰 stosowania peginterferonu alfa-2a i rybawiryny jednocze艣nie z azatiopryn膮 (rybawiryna mo偶e wp艂ywa膰 na metabolizm azatiopryny, co wi膮偶e si臋 z wyst膮pieniem mielotoksyczno艣ci); je偶eli terapia skojarzona jest szczeg贸lnie korzystna, zalecana jest dok艂adna kontrola hematologiczna pacjent贸w (mielotoksyczno艣膰 by艂a odwracalna w ci膮gu 4-6 tyg. po zaprzestaniu leczenia przeciwwirusowego z jednocze艣nie stosowan膮 azatiopryn膮 i nie powraca艂a po ponownym rozpocz臋ciu monoterapii kt贸rymkolwiek z lek贸w). Nie wykazano interakcji pomi臋dzy peginterferonem alfa-2a i lamiwudyn膮 u pacjent贸w zaka偶onych wirusem HBV oraz peginterferonem alfa-2a i rybawiryn膮 u pacjent贸w zaka偶onych wirusem HCV. Stosowanie interferonu alfa (pegylowanego lub klasycznego) z telbiwudyn膮 mo偶e wi膮za膰 si臋 ze zwi臋kszonym ryzykiem neuropatii obwodowej, ponadto korzy艣ci z terapii skojarzonej obecnie nie s膮 ustalone - leczenie skojarzone peginterferonem alfa-2a z telbiwudyn膮 jest przeciwwskazane. Pacjenci z HIV-HCV: Jednoczesne podawanie nukleozydowych inhibitor贸w odwrotnej transkryptazy (NRTIs), takich jak: lamiwudyna i zydowudyna lub stawudyna nie wydaje si臋 wp艂ywa膰 na ekspozycj臋 osoczow膮 rybawiryny. Jednoczesne podawanie rybawiryny i dydanozyny nie jest zalecane (podczas jednoczesnego podawania rybawiryny i dydanozyny w warunkach in vitro, zwi臋ksza si臋 ekspozycja na dydanozyn臋 lub jej aktywny metabolit), donoszono o przypadkach niewydolno艣ci w膮troby zako艅czonych zgonem, jak r贸wnie偶 obwodowej neuropatii, zapaleniu trzustki i objawowej kwasicy mleczanowej. Jednoczesne podawanie rybawiryny i zydowudyny nie jest zalecane z powodu zwi臋kszonego ryzyka niedokrwisto艣ci; wskazana jest rozwaga w przypadku zast臋powania zydowudyny w schemacie leczenia przeciwretrowirusowego, je艣li ju偶 zosta艂 ustalony, jest to szczeg贸lnie wa偶ne u pacjent贸w z niedokrwisto艣ci膮, wywo艂an膮 przez stosowanie zydowudyny w wywiadzie.

Leczenie powinno by膰 rozpoczynane wy艂膮cznie przez lekarza maj膮cego do艣wiadczenie w leczeniu chorych na wirusowe zapalenie w膮troby typu B lub C. Przed zastosowaniem terapii skojarzonej peginterferonem alfa-2a z rybawiryn膮 nale偶y zapozna膰 si臋 r贸wnie偶 z ChPL dla rybawiryny. Monoterapia w leczeniu zapalenia w膮troby typu C, powinna by膰 brana pod uwag臋 wy艂膮cznie w przypadku przeciwwskaza艅 do zastosowania innych lek贸w. Doro艣li. Przewlek艂e wirusowe zapalenie w膮troby typu B (z obecno艣ci膮 antygenu HBeAg jak i bez): zalecana dawka peginterferonu alfa-2a wynosi 180 µg raz w tygodniu przez 48 tyg. w postaci wstrzykni臋cia podsk贸rnego w okolic臋 brzucha lub uda. Przewlek艂e wirusowe zapalenie w膮troby typu C - pacjenci wcze艣niej nieleczeni: zalecana dawka peginterferonu alfa-2a wynosi 180 µg raz w tygodniu w postaci wstrzykni臋cia podsk贸rnego w okolic臋 brzucha lub uda, w skojarzeniu z doustnie podan膮 rybawiryn膮 lub w monoterapii. Rybawiryna powinna by膰 przyjmowana w trakcie posi艂k贸w; zalecan膮 dawk臋 dobow膮 rybawiryny nale偶y przyjmowa膰 w 2 dawkach podzielonych (rano i wieczorem). Poni偶ej podano zalecan膮 dawk臋 dobow膮 rybawiryny (zale偶y od masy cia艂a pacjenta) oraz czas leczenia skojarzonego (zale偶y od genotypu wirusa) - terapia dwulekowa preparatem Pegasys i rybawiryn膮. Genotyp 1 z wiremi膮 przed leczeniem ≤800 000 j.m./ml i HCV RNA niewykrywalnym w 4. i 24. tyg. leczenia: pacjenci o mc. 800 000 j.m./ml i HCV RNA niewykrywalnym w 4. i 24. tyg.: pacjenci o mc. 800 000 j.m./ml z ujemnym HCV RNA w 4. tyg.: 800 mg, czas leczenia 24 tyg. U pacjent贸w zaka偶onych wirusem o genotypie 5 lub 6 - zalecane dawkowanie rybawiryny: 1000 mg (1200 mg) na dob臋 przez 48 tyg. Decyzj臋 o d艂ugo艣ci leczenia nale偶y podj膮膰 na podstawie wyst臋powania dodatkowych czynnik贸w, takich jak stopie艅 w艂贸knienia i tolerancji leczenia skojarzonego. Zalecany czas leczenia peginterferonem alfa-2a w monoterapii wynosi 48 tyg. Przewlek艂e wirusowe zapalenie w膮troby typu C - pacjenci uprzednio leczeni: zalecan膮 dawk膮 peginterferonu alfa-2a w skojarzeniu z rybawiryn膮 jest 180 µg podawane raz w tyg., w postaci wstrzykni臋cia podsk贸rnego. Dla pacjent贸w o mc. Wsp贸艂istniej膮ce zaka偶enie HIV-HCV: zalecana dawka peginterferonu alfa-2a stosowanego w monoterapii lub w skojarzeniu z rybawiryn膮 wynosi 180 µg 1 raz w tygodniu podsk贸rnie przez okres 48 tyg. Dla pacjent贸w zara偶onych wirusem HCV o genotypie 1 oraz mc. Modyfikacja dawki w przypadku dzia艂a艅 niepo偶膮danych. Je偶eli niezb臋dne jest zredukowanie dawki peginterferonu alfa-2a spowodowane przez 艣rednio nasilone lub ci臋偶kie dzia艂ania niepo偶膮dane, zazwyczaj wystarczaj膮ce jest jej pocz膮tkowe zmniejszenie do 135 µg na tydzie艅. W niekt贸rych przypadkach mo偶e by膰 konieczna dalsza redukcja do dawki 90 µg lub 45 µg. Ponowne zwi臋kszanie dawki lub powr贸t do dawki pocz膮tkowej mo偶na rozwa偶y膰 po zmniejszeniu si臋 stopnia nasilenia dzia艂a艅 niepo偶膮danych. Zalecana modyfikacja dawkowania w przypadku wyst膮pienia toksyczno艣ci hematologicznej: bezwzgl臋dna liczba neutrofil贸w (ANC) 3 - zredukowa膰 dawk臋 peginterferonu do 135 µg lub 90 µg lub 45 µg, przy warto艣ci 3 - przerwa膰 leczenie peginterferonem do czasu, gdy warto艣膰 ANC osi膮gnie >1000/mm3 (leczenie mo偶na w贸wczas wznowi膰 w pocz膮tkowej dawce 90 µg i monitorowa膰 liczb臋 neutrofil贸w); liczba p艂ytek krwi 3 - zredukowa膰 dawk臋 peginterferonu do 135 µg lub 90 µg lub 45 µg, przy warto艣ci 3 - przerwa膰 leczenie skojarzone; st臋偶enie hemoglobiny (Hb) u pacjent贸w bez choroby uk艂adu sercowo-naczyniowego Zalecana modyfikacja dawkowania w przypadku wyst膮pienia hepatotoksyczno艣ci. U pacjent贸w z pwzw typu C cz臋sto wyst臋puj膮 wahania nieprawid艂owych warto艣ci wynik贸w bada艅 czynno艣ci w膮troby - je偶eli obserwowane jest stopniowe zwi臋kszenie lub utrzymuj膮ce si臋 w czasie zwi臋kszenie aktywno艣ci AlAT, dawk臋 peginterferonu nale偶y pocz膮tkowo zredukowa膰 do 135 µg; je艣li pomimo redukcji dawki nadal post臋puje zwi臋kszenie aktywno艣ci AlAT lub je偶eli opr贸cz zwi臋kszenia aktywno艣ci AlAT wyst臋puje tak偶e zwi臋kszenie st臋偶enia bilirubiny lub objawy niewyr贸wnanej niewydolno艣ci w膮troby, leczenie nale偶y przerwa膰. U pacjent贸w z pwzw typu B nierzadko stwierdza si臋 przej艣ciowe zwi臋kszenie aktywno艣ci AlAT, czasem do poziomu 10-krotnie przewy偶szaj膮cego GGN (g贸rn膮 granic臋 normy). Leczenia nie nale偶y na og贸艂 rozpoczyna膰, je偶eli aktywno艣膰 AlAT przekracza 10 x GGN. Nale偶y rozwa偶y膰 kontynuowanie terapii z cz臋stsz膮 kontrol膮 czynno艣ci w膮troby w momentach wzrostu aktywno艣ci AlAT. W razie obni偶enia dawki peginterferonu lub przerwania stosowania tego leku leczenie mo偶na podj膮膰 na nowo po powrocie prawid艂owych warto艣ci omawianego parametru. Szczeg贸lne grupy pacjent贸w. U pacjent贸w w podesz艂ym wieku nie ma konieczno艣ci modyfikacji dawkowania peginterferonu alfa-2a. U pacjent贸w ze schy艂kow膮 niewydolno艣ci膮 nerek leczenie nale偶y rozpoczyna膰 od dawki 135 µg; niezale偶nie od dawki pocz膮tkowej oraz stopnia zaawansowania niewydolno艣ci nerek, nale偶y 艣ci艣le monitorowa膰 stan pacjent贸w, a w przypadku wyst膮pienia dzia艂a艅 niepo偶膮danych nale偶y odpowiednio zredukowa膰 dawk臋. Wykazano bezpiecze艅stwo i skuteczno艣膰 peginterferonu alfa-2a w przypadku stosowania u pacjent贸w z wyr贸wnan膮 marsko艣ci膮 w膮troby (grupa A wg Child-Pugh); nie oceniano bezpiecze艅stwa i skuteczno艣ci peginterferonu alfa-2a u chorych z niewyr贸wnan膮 marsko艣ci膮 w膮troby (grupa B lub C wg Child-Pugh lub chorzy z krwawieniami z 偶ylak贸w prze艂yku). Dzieci i m艂odzie偶. Nale偶y stosowa膰 peginterferon w amp.-strzyk, gdy偶 tylko ten rodzaj opakowania pozwala na odpowiedni膮 modyfikacj臋 dawkowania. U pacjent贸w, u kt贸rych leczenie jest rozpoczynane przed uko艅czeniem 18 r偶., nale偶y utrzyma膰 dawki pediatryczne do ko艅ca terapii. Do艣wiadczenie ze stosowaniem peginterferonu w leczeniu dzieci i m艂odzie偶y w wieku od 3 do 5 lat z zaka偶eniem HCV lub dzieci i m艂odzie偶y, u kt贸rych wcze艣niejsze leczenie by艂o nieodpowiednie, jest bardzo ograniczone. Brak danych dotycz膮cych dzieci i m艂odzie偶y ze wsp贸艂istniej膮cym zaka偶eniem HCV-HIV lub z zaburzeniami czynno艣ci nerek. Dawka tygodniowa peginterferonu alfa-2a u dzieci i m艂odzie偶y w wieku od 3 do 17 lat z pwzw B i pc. wi臋ksz膮 ni偶 0,54 m2 oraz u dzieci i m艂odzie偶y w wieku od 5 do 17 lat z pwzw C i pc. wi臋ksz膮 ni偶 0,71 m2  jest obliczana na podstawie powierzchni cia艂a (pc.) i wynosi: pc. 0,54-074 m2 (pwzw B) lub 0,71-074 m2 (pwzw C) - 65 µg/tydz.; pc. 075-1,08 m2 - 90 µg/tydz.; pc 1,09-1,51 m2 - 135 µg/tydz.; pc. >1,51 m2 - 180 µg/tydz. Dawka dobowa rybawiryny obliczana jest w oparciu o mas臋 cia艂a (mc.) i wynosi ok. 15 mg/kg mc./dob臋, podawane w 2 dawkach podzielonych. Przed rozpocz臋ciem terapii u pacjent贸w z pwzw B nale偶y mie膰 udokumentowan膮 trwale podwy偶szon膮 aktywno艣膰 AlAT w surowicy. Wska藕nik odpowiedzi by艂 mniejszy u pacjent贸w bez zwi臋kszenia lub z minimalnym zwi臋kszeniem aktywno艣ci AlAT podczas przyst膮pienia do badania. Zalecany czas trwania leczenia wynosi 48 tyg. u pacjent贸w z pwzw B. Czas trwania leczenia peginterferonem w skojarzeniu z rybawiryn膮 u dzieci i m艂odzie偶y z pwzw typu C zale偶y od genotypu wirusa. Pacjenci zaka偶eni genotypem 2 lub 3 powinni przyjmowa膰 lek przez 24 tyg., natomiast pacjenci zaka偶eni innymi genotypami powinny by膰 leczeni przez 48 tyg. Pacjenci, u kt贸rych po 24 tyg. leczenia HCV RNA jest wci膮偶 wykrywalny powinni je przerwa膰, poniewa偶 osi膮gni臋cie u nich trwa艂ej odpowiedzi wirusologicznej w wyniku dalszego leczenia jest ma艂o prawdopodobne. Modyfikacja dawki w przypadku dzia艂a艅 niepo偶膮danych. W przypadku wyst膮pienia objaw贸w toksyczno艣ci, kt贸re mog膮 si臋 wi膮za膰 z podawaniem peginterferonu i (lub) rybawiryny, mo偶na zmniejszy膰 dawk臋 jednego lub obu tych lek贸w. Dodatkowo mo偶na odstawi膰 rybawiryn臋 lub leczenie skojarzone peginterferonem z rybawiryn膮. Rybawiryny nie nale偶y nigdy stosowa膰 w monoterapii. O ile nie zaznaczono inaczej, w przypadku wszelkich innych objaw贸w toksyczno艣ci nale偶y post臋powa膰 zgodnie z zaleceniami odnosz膮cymi si臋 do doros艂ych pacjent贸w. W zale偶no艣ci od rodzaju objaw贸w toksyczno艣ci, zanim zostanie rozwa偶one przerwanie podawania lub ostateczne odstawienie peginterferonu alfa-2a, mo偶na dokona膰 modyfikacji dawkowania leku o maksymalnie 3 poziomy, wg schematu: dawka pocz膮tkowa peginterferonu 65 µg - redukcja o jeden poziom do 45 µg, o 2 poziomy do 30 µg, o 3 poziomy do 20 µg; dawka pocz膮tkowa 90 µg - redukcja o jeden poziom do 65 µg, o 2 poziomy do 45 µg, o 3 poziomy do 20 µg; dawka pocz膮tkowa 135 µg - redukcja o jeden poziom do 90 µg, o 2 poziomy do 65 µg, o 3 poziomy do 30 µg; dawka pocz膮tkowa 180 µg - redukcja o jeden poziom do 135 µg, o 2 poziomy do 90 µg, o 3 poziomy do 45 µg. Zalecana modyfikacja dawkowania peginterferonu alfa-2a w przypadku wyst膮pienia toksyczno艣ci hematologicznej. Neutropenia 500-749/mm3: natychmiastowa korekta dawkowania o 1 poziom. Neutropenia 250-499/mm3: przerwa膰 podawanie peginterferonu do uzyskania wyniku ≥1000/mm3, nast臋pnie podj膮膰 ponownie leczenie z korekt膮 dawkowania o 2 poziomy i monitorowaniem. Neutropenia 3 lub neutropenia z gor膮czk膮 - przerwa膰 leczenie. Ma艂op艂ytkowo艣膰. P艂ytki krwi od 25 000 do 3: korekta o 2 poziomy. P艂ytki krwi 3: zako艅czy膰 leczenie. Hepatotoksyczno艣膰. W przypadku d艂ugotrwa艂ego lub narastaj膮cego zwi臋kszenia aktywno艣ci AlAT do ≥5 i Spos贸b podania. Lek nale偶y wstrzykiwa膰 podsk贸rnie w okolic臋 brzucha lub w udo. Podawanie w rami臋 powoduje obni偶enie skuteczno艣ci dawki. Po odpowiednim przeszkoleniu, lek mo偶e by膰 podawany przez pacjenta samodzielnie lub przez opiekuna.

Chorzy, u kt贸rych w trakcie leczenia wyst膮pi膮 zawroty g艂owy, dezorientacja, senno艣膰 lub zm臋czenie nie powinni prowadzi膰 pojazd贸w i obs艂ugiwa膰 urz膮dze艅 mechanicznych. Preparat nale偶y przechowywa膰 w temperaturze 2-8st.C.